Sveštena episkopija Gornjokarlovačka Srpska pravoslavna crkva
Sveti Arhijerejski Sinod sa žaljenjem i indignacijom prati medijsku kampanju koju je, reciklirajući jednu staru – inače potpuno netačnu i krajnje štetnu – izjavu o broju srpskih žrtava u genocidu nad Srbima, Jevrejima i Romima na teritoriji NDH, pokrenuo izvesni sarajevski portal, a oberučke prihvatilo na desetine glasilâ, pre svega u Hrvatskoj, u takozvanoj Federaciji Bosne i Hercegovine, u onim krugovima Crne Gore koji funkcionišu kao Antisrbija, kao i nezaobilazna beogradska CNN affiliate grupa sa trabantima, dakle tutti quanti. Svi ti mediji i njihovi sagovornici trijumfalno objavljuju naslove tipa „Mit o 700.000 Srba ubijenih u Jasenovcu ruši upravo Srpska Pravoslavna Crkva”.
Njihov trijumf je, međutim, samoopsena, zbog toga što Srpska Pravoslavna Crkva, u potpunosti i bez ostatka, kao nenaučnu, protivnu istorijskoj istini, odbacuje izjavu koja je svojevremeno pokrenula danas aktuelnu medijsku kampanju, ali i sve druge slične izjave koje, ma od koga poticale, relativizuju genocid izvršen u NDH. Istorijsku istinu da je nad srpskim pravoslavnim narodom u NDH, kao i nad našom braćom Jevrejima i Ciganima, počinjen genocid, ne može poreći nikakva laž, ma ko je izgovarao natežući se silogizmima i klevetajući sopstveni narod i njegove države, Srbiju i Republiku Srpsku. Istorijska istina o genocidu u NDH godinama posle rata nije dovođena u pitanje jer je o njoj svedočio ostatak zaklanog naroda, a uz preživele svedoke nikome nije padalo na pamet da demantuje ne „srpske propagandističke” već autentične nacističke, odnosno nemačke i ustaške, kao i posleratne hrvatske izvore i niz drugih dokumenata i ekspertskih analiza.
U ovom kontekstu se mora istaći da je Sveti Arhijerejski Sinod, čim je Preosvećeni Episkop slavonski Jovan pre više godina izneo svoju privatnu – po nama proizvoljnu, istorijski neutemeljenu – procenu o broju jasenovačkih žrtava, Sveti Arhijerejski Sinod mu je zvanično, svojom odlukom, oduzeo pravo da se u javnosti oglašava po tom pitanju, znajući unapred da će svi dežurni napadači na Srpsku Pravoslavnu Crkvu i na srpski narod, kako oni iz takozvanog regiona tako i oni iz same Srbije, izvršiti zamenu tezâ i usamljeno lično mišljenje prikazivati kao stav same naše Crkve. Tako smo došli do paradoksalne situacije da oni, klasični licemeri, prividno osuđuju stav koji i sami dele – ili ga, štaviše, zastupaju u još radikalnijem obliku – i „brane” tradicionalni stav vrsnih predstavnika istorijske nauke, kod nas i u svetu. Njima su se nehotice, nesmotreno i nerazborito, priključili pojedini ugledni srpski intelektualci i dali sebi pravo da drže moralističke lekcije i izriču presude Patrijarhu srpskom, Sinodu i Saboru Srpske Pravoslavne Crkve, sve u ime svetosavskog patriotizma, koji inače obično ne razumeju u crkveno-pravoslavnom već u sekularno-političkom ključu. Posebno je žalostan primer jednog uglednog i zaista zaslužnog akademika koji nije osetio potrebu da se javno osvrne na ponovljene izjave prethodnog predsednika SANU da su Kosovo i Metohija izgubljena stvar i da od njih treba dići ruke, ali se zato revnosno bavi temom broja jasenovačkih žrtava, što je u redu, ali uz insinuaciju da Srpska Crkva institucionalno stoji iza inkriminisane izjave jednog od njenih episkopa, što nije u redu.
Ovde treba, poštenja radi, dodati da se pomenuti episkop svih ovih godina doslovno držao sinodske odluke dok ne treba trošiti reči o „poštenju” sarajevskog portala koji je relativno davnu izjavu prikazao kao datu u naše dane. Naša Crkva je vekovna budna čuvarka autentičnog istorijskog narodnog pamćenja, osobito pak večnog spomena svetih mučenika, ispovednika i stradalnika „za krst časni i slobodu zlatnu”. Uz to, ona je po pravilu prva i najveća žrtva svakog progona i pogroma. Zato je, smatramo, u najmanju ruku neumesno nju prozivati ili od nje tražiti da se pravda pred samopostavljenim cenzurama, tribunalima i inkvizicijama, medijskim i inim. Otkako postoji, nije izdala sebe, nije izdala Hrista i Njegovo Jevanđelje, a uvereni smo da neće ni ubuduće.
Stav je Svetog Arhijerejskog Sinoda da se utvrđivanjem istorijskih činjenica bavi istorijska nauka, zajedno sa drugim potrebnim naučnim disciplinama, a da sveštenici treba da se mole Gospodu za sve nevine žrtve, srpske i nesrpske, da se mole da se sistematsko višegodišnje masovno ubijanje nevinih ljudi, muškaraca, žena i dece, više nikad i nigde ne ponovi, kao i da neguje hrišćansku kulturu sećanja.
Sveti Arhijerejski Sinod skreće pažnju na to da je istorijski revizionizam, u našem slučaju višestruko umanjivanje broja ustaških žrtava, samo deo projektovanog sveobuhvatnog, globalnog procesa čiji kreatori revidiraju i nameravaju da unište sve vrednosti ljudske civilizacije – naciju, porodicu, veru u Boga, roditeljstvo, polove, pa tako i pojam o hrišćanskim svetim mučenicima.
Sveti Arhijerejski Sinod ukazuje na to da se u istorijskom revizionizmu najbrže prepoznaju posledice nameravane opšte satanske travestije jer se broj žrtava višestruko umanjuje kako bi predstavnici „vrlog novog sveta” masovne ubice, vinovnike genocida, najpre abolirali, a potom im docrtali oreol herojâ, da bi im naposletku zamenili mesta sa žrtvama. Tako u medijskim kampanjama poput ove aktuelne crno postaje belo, sa neverovatnom lakoćom dobro i zlo menjaju mesta, a laž se nameće kao ultimativna istina.
Sveti Arhijerejski Sinod podseća na jednostavnu konstataciju da onaj ko kontroliše sadašnjost kontroliše i prošlost, dok onaj ko kontroliše prošlost kontroliše i budućnost, te najodgovornijim činiocima postavlja pitanje: ko zaista u savremenoj Srbiji kontroliše sadašnjost?
Stoga Sveti Sinod sa velikim žaljenjem ukazuje i na veoma tragičnu činjenicu da se pojedinci srpskog roda i, nadamo se, pravoslavne vere javno odriču svetih mučenika, poričući njihovo postojanje, život u vernosti Hristu Gospodu, zbog Koga su oni i zadobili mučenički venac, a Crkva Hristova u srpskom narodu stekla nemerljivi moralni i duhovni kapital. Sveti Arhijerejski Sinod poziva sve i svakog na kolenopreklonu molitvu jasenovačkim svetim mučenicima, postradalim samo zato što su bili Srbi i pravoslavni hrišćani, a predvodnike suštinski bogohulnog revizionizma poziva na pokajanje i rađanje plodova pokajanja, javnim odricanjem od datih izjava.
U isto vreme, Sveti Arhijerejski Sinod podseća na činjenicu da logor smrti Jasenovac jeste bio najmasovnije gubilište, ali i da na teritoriji satelitske nacističke NDH gotovo da nije bilo grada ili sela u kojem nije bilo masovnih zločina nad pravoslavnim Srbima, u kojem nije počinjen magnum crimen, genocid nad srpskim narodom, kao i nad Jevrejima i Romima. Sveti Arhijerejski Sinod stoga ističe da je Jasenovac, sa tamošnjim manastirom Svetog Jovana Krstitelja, danas izuzetno svetilište u našoj Crkvi, mesto molitve, mesto na kome sveti mučenici jasenovački pozivaju, između ostalog, sve na pokajanje i na istinsko pomirenje dvaju hrišćanskih naroda, pravoslavnog srpskog i rimokatoličkog hrvatskog.
Preuzeto sa: SPC
