             |
+Ep. Atanasije, man. Tvrdoš, Nedelja Svih Svetih, 2008
+++
Istinski pobožni, crkveno, svetosavski savjesni ljudi u našoj Crkvi
zapanjeni su novonastalom halabukom u dijelu Žičke Eparhije, koju
izaziva grupica (ili par grupica, koje pretaču „iz šupljeg u
prazno“, kao oni Miraševi, s putujućim autobusom)
psevdozilotâ, sektaša
po mentalitetu, po ponašanju sasvim tuđem Pravoslavlju, a što
nesrećna, plaćenička mas-medija „proevropske“ Srbije itekako
naduvavaju, repriziraju – kao da je to glavni problem Srbije i
Srpkog naroda, i to u momentu dok Kosovski požar gori i spaljuje
savjesti, uz podršku istih proevropskih mas-medija, raznoraznih
vladinih i nevladinih
Evroslinavaca, za koje ne postoji, i treba da nestane, Srbija
na Istoku, i Balkan kao kolevka Evrope, a da ostane samo bijedno
epigonstvo trabanata onih koji su nas juče zdušno bombardovali zbog
sumanutog, njima a ne narodu služećeg komunjare.
Crkveni ljudi se pitaju (bio nam je u poseti, u Ostrogu i Tvrdošu,
pun autobus vjernika upravo iz Požege): Kakvi to mediokritetski
mentaliteti brukaju Srbiju u ime „predanja Crkve“, u ime tobože
„odluke Sabora“, koju nisu ni dobro pročitali, a kamoli shvatili,
jer, i takva kako je sročena, odluka Sabora govori samo o „vjekovnom
poretku naše Crkve“, a ne o jučerašnjem, skorojevićskom, umišljenom
tzv. „starom načinu služenja“, sektaški shvaćenom „poretku“
Liturgije – kakvoga nema ni u srpskom Sinodskom Služebniku (ni onom
o. Justina) – koji „/bez/poredak“ po neznanju i ignoranciji
liturgijsko-kanonskog reda i poretka u Crkvi nameće sekta
konvulzivnih „duhovnika“, i njihovih suflera, odmetnutih i jednih i
drugih od svojih kanonskih Episkopa. Da je to tako vidi se iz
nekoliko elemenata duhovnog slijepila koje ih karakteriše:
1)
Otkada to da su, sad odjednom, neznatne razlike u postupcima i
pokretima, nebitnim i promenljivim detaljima, pri svršavanja Svete
Nadnebeske Tajne Evharistije – tobožnje „odstupanje od Prave vere“
(koju su oni učili „po zvezdama“ i „mesečevim menama“), kad je to
oduvek tako bivalo, i biva, i biće: kao što je jedno pa ipak 4
Jevanđelja! Jedna pa ipak 3 Liturgije! Jedan u osnovi, pa ipak više
raznih manastirskih i parohijskih Tipika (ne postoji, niti je ikada
postojao „jedan važeći Tipik“ za sve i svagda, ako se iole zna o
čemu se govori; osim ako novopečeni „tipičari“ ne misle na loše i
defektno sklepan „dajdžest“ P. Nikolajevića, iz vremena crnožute
monarhije).
Dvadeset Svetogorskih manastira i danas služe Jednu Svetu Službu
Bogu Živome, ujedinjeni u „jedinstvu Vjere i Zajednici Duha
Svetoga“, ali nejednaki (jer nisu kliširani, poput Latina) u
detaljima, u „tipicima“ (zato kažu: „svaki manastir – svoj tipik“),
a tako služe i manastiri i crkve širom Pravoslavnog svijeta, pa i
unutar jedne i iste Pomjesne Crkve (na koje Pravoslavne crkve Arh.
Sabor u svojoj odluci upućuje, ali ko od „zilota“ stvarno sluša
Sabor ili drugu Pravoslavnu jednovjernu i jednocrkvenu braću?).
Tako smo i mi služili, i služimo, otkako smo predstali – nedostojni
oduvek i do danas – pred Strašni Presto Gospoda Slave, na kome leži
Jagnje Božije – od veka Žrtvovano, iz bezmjerne Ljubavi Svete
Trojice, za život svijeta i spasenje. (Da li ta smućena grupa ljudi,
podsticana ili predvođena smušenim „vođama“ i ideolozima nebivalog
antiliturgijskog bunta, iz svojih malovjernih, skrupuloznih, ili
okorelih savjesti, pomišlja uopšte kakvu hulu čine kad Svetu Tajnu
Beskrvne Žrtve Bogočovečanske prekidaju – zarad čega? zar zarad
farisejskog „ne dotakni, ne dodirni, ne okusi“?! – Kol.2,21).
Ako im išta vrijedi, potsećam ih da sam tako, kako oduvek služim
(evo 50 godina, manje 1) služio i u požeškim Duškovcima, kada sam,
zamjenjujući Ep. Žičkog +Stefana, osvećivao temelje ovoga divnog
Hrama koga sada „putujući cirkus“ jednog
dojučerašnjeg udbaša
sramoti, pred licem čestitog naroda kakav je u Svetosavskoj Žičkoj
Episkopiji.
2)
Ko je to famozno „udruženje građana Zakonopravilo“, i kakva
je to eklezijalna, crkveno-parohijska (a nadepiskopska!) veličina,
ili entitet za sebe, da se ono sa-postavlja i suprotstavlja Episkopu
i sveštenstvu i mnoštvu naroda Božijeg – punoći Crkve Pravoslavne u
svijetu? I pritom na čelu ima
dojučerašnjeg udbaša,
koji je u vreme komunizma na to isto sveštenstvo uperavao pištolj?
Nažalost, svima je već poznato da iza tog i takvog „udruženja
Zakonopravilo“, kao crni
mag i spiritus agens svega sličnog anticrkvenog u SPCrkvi,
stoji izvesni Miodrag
Petrović, koji je to isto Zakonopravilo uprljao i osramotio
kada je u taj kanonsko-pravni zbornik unosio unijatsku krivoveru i
krivočtenije, učitavao i upisivao nepostojeće, ni u jednom
pravoslavnom staroslovenskom tekstu, tobožnje pisanje i izgovor
Svesvetog Imena HRISTOS
kao unijatsko krnje, defektno i osakaćeno „Hrist“! I to je podmetnuo
Žičkoj Episkopiji (kao izdavaču) za proslavu 800 godišnjice Svete
Žiče! Ovaj propali u svakoj naučnoj struci, u kojoj se ogledao, i
samozvano titulisani „akademik“ (pitajte o njemu bilo koga u SANU),
piše tom „udruženju Zakonopravilo“ uputstva, direktive, saopštenja,
pa i najnovija o ovome sramnom ispadu u Duškovcima, i obajvljuje ih
na dozlaboga sramnim sajtovima (kakvi su
„revnitelj.com“,
„novinar.de“,
„Ihtys“ – ranije
„gazimestan“), a podmeće slične tekstove i jednom mladom,
neupućenom a bolesnom
čoveku: kako je u SPC na majskom Saboru „izvršen puč“! (tako
se oni „pozivaju“ na „Sabor“ kad im treba, i oni mu, svojom
papističkom „nepogrešivošću“, propisuju šta je „kanonsko“ uradio ili
odlučio, a šta nije), pa je i ovde u unapred režiranom skandalu u
Duškovcima – jer je grupa
„Zakonopravilo“ došla iz Čačka sa gotovim parolama i transparentima,
uz namontirane mikrofone, pripremljene provokacije, režiranu galamu
i haos u Hramu, gužvi i besporetku, koji uglavnom izazivaju u
najsvetijem času Liturgije: npr. stanu odjednom pjevati uglas
budibogzna šta, ili poležu po patosu, i tako prave scene (koje snima
od njih naručena TV ekipa), dakle produkuju novotarije nebivale kod
nas, u ime „odbrane starog poretka“ bogosluženja, za koje, kad su
neki od njih pitani, nisu znali ni da beknu, mimo onoga što su
naučili „negde u Ovčaru“.
Taj popularno zvani „Miki“
Petrović napisao je: kako je „narod“ u pravu da buntuje
protiv svoga Episkopa, pozivajući se pritom, kao veleučeni
„kanonista“ (a ustvari
diletant, kao sektaš koji proizvoljno citira Sv. Pismo) na
15. Kanon Prvodrugog Fotijevog Sabora, koji baš nikakve veze nema sa
ovakvim ponašanjem samozvanih „revnitelja“, a pritom je preskočio i
da spomene Kanone 13. i 14. istog Svetog Sabora, koji se upravo
odnose na takve mutivode i crkvorušitelje, kakav je on i njegov
„predsjednik“ samozvanog „udruženja zakonokvarilo“ – poznat već kao
„Patrijarh Miloje“.
Nažalost i Petrović i
famozni Miloje u milosti su kod neslavnog po novijem
necrkvogradilačkom ponašanju „duhovnika svega Ovačara“ i šire (iako
mu je Vladika Žički to pravo već uskratio, jer ga je toliko puta
zloupotrebio), igumana Venijamina iz Preobraženja (čije je
društvo odmetnika od
svojih Episkopa poraslo za još njih par, pa mu Miloje, pred njim
lično, vrbuje i druge), koji je svojim psevdozilotizmom već izgubio
jedan ženski manastir (Stjenik) i ide dalje, ako se ne zaustavi
pokajanjem pred svojim Episkopom, ka sekti koju već zovu
„Venijaminovci“ (kao nekada „Avakumovci“ u Rusiji). Bolje bi mu bilo
da je poslušao savjet koji mu je nedavno uputio njegov nekadašnji
sabrat iz Preobraženja, potom dugogodišnji Hilandarac i sada dvije
decenije Svetosavac-Jerusalimac (u man. Sv. Save Osvećenog), otac
Grigorije (čiji smo savjet objavili u izašloj 3. knjizi o Liturgiji,
str. 534).
3)
Iguman Venijamin, sa par svojih epigona, čini i ovo bezakonje,
besavjesni akt antiduhovnički i antikanonski (saznao sam to,
nažalost, tek pošto sam otišao iz Žičke Eparhije): Zabranjuje djeci
da se Pričešćuju čak i kad ih Episkop poziva da se pričeste! Po
kojem li to „vjekovnom poretku“ Najsvetije Službe Pravoslavne on
odlučuje: da se djeca ne mogu češće pričešćivati!? – pa ni na Uskrs,
što je sasvim suprotno Jevanđelju Blagoga Isusa Hrista – Najlepšeg
Djeteta među sinovima ljudskim (Mt.18,2-6;19,13-15)? Ili: gde u
Svetom Predanju Crkve ima primera, koje on i potstiče i toleriše: da
se u Crkvu prodire, upada, i buntovnički nameće prisustvo Božanskoj
Liturgiji sa parolama i transparentima u rukama, kao na mitinzima
nesrećnih narodorazbijačkih stranaka? Ili pak, pjevanje bili šta i
bilo kad na Liturgiji, kad i kako se kome od zavedenih a neznavenih
„bogomoljaca“ dopadne, pa onda galamljenje i prekidanje Službe
Božije koju služi Episkop! (Znam da će on, i slični mu, odmah
spomenuti „Svetog Nikolaja“, a ja ću im na to spomenuti: da su i tu
slični epigonima okupljenim oko grubijana i jeretika Dioskora,
tvorca razbojničkog Sabora (u Efesu 449.g.), koji se i pozivao i
zaklanjao iza Sv. Kirila Aleksandrijskog, a ni vjeru ni bogoslovlje
i Crkvograditeljstvo Kirilovo nije imao ni znao, niti sledovao itosu
i etosu – moralu i naravi, hristoljublju i bratoljublju velikoga Oca
Crkve Kirila).
4)
Otkuda, i otkada, u Crkvi bratoljubivog, jer hristoljubivog, Svetoga
Save Svesrpskog i Svepravoslavnog, iznenadna pojava ovih novih,
jezuitskih inkvizitora, špijuna savjesti Episkopa i
Sveštenoslužitelja, sa šiljanim po Srbiji svojim uhodama i žbirima,
sa ogavnim sajtovima, e-mail-pljuvaonicama, tekstovima bez potpisa,
prepunih beskrupuloznih laži, kleveta, podmetanja (ja sam za njih,
recimo, „agent Vatikana“!), koji su odjednom umislili da „Bogu
službu čine“ takvim podozrenjima svih i svakoga ko se ne ponaša ili
„ne služi“ onako kako su oni „oduvijek“ služili?
Da li su, pitamo se, ti fanatični (sve do štrajkovanja u Hramu!)
pobornici umišljenog „starog načina služenja“ zavirili makar u neki
naš rukopisni Služabnik (evo sad smo objavili faksimil Orahovačkog
iz 18 veka!) ili recimo Hilandarski, Dečanski, Pljevaljski,
Nikoljački, Krušedolski, ili pak u koji Srbuljski štampani
Služebnik, kao Obodski, Goraždevački, ili makar dobro proučili
Služebnik o. Justina ili Sv. Sinoda, preveden i priređen pod
rukovodstvom Svjatjejšeg Patrijarha Pavla?
Ali, dok je on bio zdrav, i takođe dok je bio živ Patrijarh German,
nije bilo ovakve halabuke i bruke, a služilo se kako i danas
služimo, bez histerične, neurotične uskosti, isljučivosti, neznanja
i beslovesja, kakvo u ovoj godini i po pokazuju ovakvi
inkvizitorski, mediokritetski mentaliteti. (Na žalost, uz podršku
par mitronosnih glava,
koji – eda Bog dâ – da se tako revnjivo bave svojom gradinom!). I
njima – samozaduženim „pobornicima predanja“ – ne smeta „štrajk
glađu“ sabraće sveštenoslužitelja, pred očima neba i zemlje, i to
koga i gde? – a smeta im
neki otkačeni pop: sa koliko tonova jačine on izgovara neku
molitvu u Službi, a da se pritom i ne zapitaju o smislu, dubini,
visini, širini, beskraju sadržaja bogonadahnutih riječi te molitve u
Liturgiji, koja je plod neiskazivih uzdaha Duha Svetoga (Rm.8,26)
kao duše u Tijelu Hrista Bogočoveka, čiji smo mi svi udovi i
članovi!?
E da li se to, braćo, Hristos razdijeli u nama, ili se mi odijelismo
od Njega? Umesto da Ga, u jedinstvu vjere i zajednici Duha Svetoga,
u Liturgiji nerazdjeljivo razdeljujemo i Pričešćem se uzajamno
sjedinjujemo s Njime i međusobno, i osvećujemo Njime, Jedino Svetim,
jer On kao Jagnje Bezazleno i Neporočno uzima sve grijehe naše i
svega svijeta, mi izgleda, po Apostolu, „jedni druge grizemo i
proždiremo“, ne gledajući da se, možda, „međusobno ne istrebimo“!
(Gal.5,15) – na zluradost onima kojima je malo srpske narodne
propasti, pa rade zdušno da nam i Opšti Dom Spasov rasture. A Žiča
se zove, i jeste, Opšti Dom Spasov, i ona je rodila i Opšti Dom
Spasov u Peći Metohijskoj i Svesrpskoj.
Nedelja Svih Svetih, 2008. +Ep. Atanasije, man. Tvrdoš
|
|||
|
[novosti]
[eparhija]
[sv.sava
gk]
[episkop]
[istorija]
[manastir]
Copyright © 2003, 2004, 2005 Gornjokarlovačka
Eparhija. |
