            
|
Episkop Simeon
(Zloković)
(1951-1990)
Na redovnom zasijedanju Sv.Arhijerejskog sabora SPC 12. juna 1951. godine
kad je gornjokarlovački Episkop Nikarion izabran za Episkopa sremske
eparhije, na mjesto Episkopa gornjkarlovačkog izabran je episkop Simeon,
dotada�nji rektor bogoslovije Svetog Save u manastiru Rakovici.
Episkop Simeon porijeklom je Bokelj iz Bijele,rođen na praznik
Blagovijesti 7.aprila 1911.
godine
od oca Du�ana
i majke Anete,
kr�ten imenom
Ljubomir.
Poslije zavr�ene osnovne �kole u Bijeloj, zavr�ava gimnaziju u
Herceg-Novom.
Bogosloviju
je zavr�io 16. juna 1934.
godine
na Cetinju a
na Bogoslovskom fakultetu je diplomirao 30.
juna 1938.
godine.
Drugi
svjetski rat zatekao ga je u Berlinu na post -diplomskim studijima.
Tada se vraća u Srbiju gdje se zamona�io u manastiru
Rakovici gdje dobija mona�ko ime Simeon. Potom je 24. aprila 1940. godine
postavljen za katihetu Realne gimnazije u Jagodini, gdje je ostao do kraja
�kolske godine. �kolske 1940/41. godine počinje da radi kao katiheta u
Trećoj mu�koj gimnaziji u Beogradu. Svoj vjeroučiteljski posao, obavljao
je u beogradskim �kolama sve dok to dr�avne vlasti nisu zabranile. 1949.
godine Srpska pravoslavna crkva povjerava mu veoma te�ku i odgovornu
du�nost, organiziranje rada Bogoslovije Sv. Save u manastiru Rakovici. U
međuvremenu bio je duhovnik crkve Ru�ice na Kalemegdanu. Na du�nosti
Rektora Bogoslovije Sv. Save ostao je do 1951. godine kada ga je Sveti
Arhijerejski Sabor izabrao za Episkopa Eparhije gornjokarlovačke na čijem
tronu ostaje sve do svoje smrti 28. novembra 1990. godine u Karlovcu.
Hirotonija
episkopa
Simeona bila
je 16/26 jula 1951. koju je obavio patrijarh Vikentije s nekoliko
episkopa.
Hirotoniji Episkopa Simeona prisustvovali su kao gosti Anglikanske i
nekih zapadnih crkava i gospodin Dr. Tobijas,
sekretar
Ekumenskog savjeta crkava u �enevi.
Patrijar Vikentije je u svojoj besjedi tom prilikom istakao �da je ova
slu�ba nastavak dosada�nje nastavničke,
samo u
pro�irenom obimu.
Dosada�nji duhovni vođa jedne bogoslovije postaje vođom
čitave jedne Eparhije, vrlo značajne u Srpskoj pravoslavnoj crkvi,
naročito po najte�oj sudbini u ovom ratu. Iako je slična subina pratila
ovo vladičanstvo od osnivanja, narod je sačuvao svoje ime i svoju vjeru
pravoslavnu. U svojoj prvoj Arhipastirskoj besjedi Episkop Simeon ističe
�kako je njegova ličnost sad pomjerena sa čisto �kolskog na novi plan
�ivota, opasan i strm. Zna da će otsad svaku radost do�ivljavati
pomije�anu s gorčinom a svaki uspjeh u velikoj opsnosti od ljudske sujete
i samoljubivosti.
Moli se Bogu da mu
njegova duhovna vlast bude izvor najslađe radosti od po�rtvovanja.
Najvi�i zakon crkve Hristove je ljubav. Zakon ljubavi
nikad nije poga�en do danas. Ali, priznali ljudi taj zakon ili ne
priznali, istorija će i dalje teći po njemu jer samo u ljubavi i�čezavaju
suprotnosti između rasa i naroda. Zato učeći taj zakon ljubavi i �rtve, mi
ćemo ispuniti zadatak �ivota na koji nas poziva Spasitelj na�.
Episkop
Simeon ustoličen je u Karlovcu 12.
avgusta 1951.
godine
u crkvi Sv.
Oca Nikolaja u Karlovcu. Patrijarhov izaslanik je bio Ep.Nikanor.
Na ustoličenju eppiskop
Simeon
ponavlja dijelove svoje besjede sa hirotonije i ponavlja,
da je ljubav
jedina kadra da zbli�i ljude i ni�ta drugo ne mo�e ih tako zbli�iti.
Episkop Simeon dolazi na tron Eparhije gornjokarlovačke nakon rata,
koji je iza
sebe ostavio tragove na �ivotu crkve kao ni jedan do sada od njenog
osnutka.
Do�ao je u Eparhiju, nekada najsređeniju, tada razorenu.
Do�ao je u Eparhiju bez Dvora, do�ao je u stan bez namje�taja. U Eparhiji
je zatekao 14 sve�tenika. Zatekao je dvadesetak bogoslu�beno sposobih
hramova od predratnih 205.
Od predratnih pola
miliona vjernika u 146 parohija,
zatekao je
prepolovljen broj.
Zatekao je zgari�ta, mučili�ta, ru�evine, zatekao je svoje
malo ali upla�eno stado. Episkop Simeon susreće se i sa novonastalom
situacijom u odnosu crkva-dr�ava sa novim komunističkim re�imom, nimalo
tolerantnim prema vjerskim osjećanjima bilo kojeg naroda.
Ru�enje crkava
nastavilo se i poslije rata sve do sredine pedesetih godina.
Vjekovni
hramovi su ru�eni i od njihovog Svetog kamena zidani zadru�ni domovi i
domovi kulture.
Pored ru�evina hramova dr�avna vlast oduzela je crkvi i
ono �to joj je ostalo od njenih materijalnih dobara .
U tom periodu bio je te�ak svaki početak a pogotovo u Arhipastirskom koji
je po Bo�ijem Promislu započeo episkop Simeon.
Do�av�i
u Eparhiju zatiče svega nekoliko sve�tenika,koji su se vratili iz
izbjegli�tva dok su ostali mučenički stradali sa narodom ove eparhije.
Mladi Episkop pun ljubavi i razumijevanja u novonastaloj situaciji
započinje svoj Arhipastirski rad na o�ivljavanju Eparhije
gornjokarlovačke. Posebno mjesto u radu episkopa
Simeona zauzimaju obilasci parohija, hramova i sve�tenika čiji se broj
pogotovo mladih sve�tenika postepeno povećavao i Arhijerejske posjete
narodu. Koristo je svaku priliku da ljude pouči, da ih utvrdi u vjeri, da
im ulije ljubav, da ih ohrabri.
Pisati
o
radu
Episkopa
Simeona
koji
je
ostavio
svoj
neizbrisivi
rad
u
Eparhiji
gornjokarlovačkoj
zahtjevao
bi
posebnu
studiju
tako
ćemo
u
ovom
malom
prisjećanju
na
Njega
izdvojiti
par
isječaka
iz
besjeda
koje
čine
Njegovo
propovjedničko
djelovanje.
Iz
besjede na osvećenju nove crkve u Glini 21. septembra
1963.
(vesnik,344,3.
oktobra
1963.)
�
Ova crkva nije prkos-crkva.Ona je plod ljubavi i odanosti svojoj vjeri i
Crkvi. U
ovoj
crkvi
propovedaće
se
najsvetija
načela
nauke
Hristove:
ljubav,
mir
i
dobra
volja
među
ljudima,
među
braćom,
među
svim
narodima
svjeta,
djeci
istog
Oca
nebeskog.
U
njoj
ćemo se moliti Bogu za sve nas, za domove va�e, za djecu va�u, za napredak
i blagostanje otadzbine na�e i za dobro svih ljudi u svem svijetu Bo�ijem
�
Vladika
je dodao i jedno upozorenje ne ni prekor ni opomenu.
�U
prirodi u�ivamo u ljepoti raznovrsnosti njenih, koje raznovrsnosti ipak
uvijek čine sklad. Za�to nam onda smeta raznovrsnost i posebnost kod
ljudi, naroda i vjera. Za�to mi, kad je u pitanju čovjek, vidimo samo sebe
i po sebi mjerimo ljude oko sebe, a ne podnosimo nikakve razlike. Ako kao
hri�ćani najpre smo pozvani da unosimo duh trpeljivosti i dobre volje u
na�e odnose među ljudima. I prirodu i ljude stvorio je jedan Bog; zato ne
protivimo se volji Bo�joj. Jer svi smo djeca Oca i braća u ljubavi�
Osvećenje
crkve u Gornjim Dubravama na Sv. Petku 27. oktobra
1972. (pravoslavlje 139. 1.
januar
1973.)
Riječi
molitava va�ih pradjedova i predaka odjekivale su nekada u starom ovom
hramu, ali njegovim stradanjem nisu se ugasile, one su stalno pred
Bogom.
Otsad će u ovom obnovljenom hramu odjekivati riječi va�ih molitava. Kad bi
zidine ovog hrama mogle da progovore, čule bi se reči radosti i pojanja,
reči obreda kr�tavanja i večavanja, čuli bi se uzdasi pokajnika i vapaji
za pokojnicima. Sve je to bila molitva.
O
kad bi ste vi mogli čuti sve ono �to je va�im ocima i precima sačuvalo ovo
kamenje, i pevali biste i plakali. Radovali biste se radostima njihovih
�ivota. Plakali biste u tugama va�ih predaka�.
U
Saboru republike Hrvatske na novogodi�njem prijemu 20. februara 1984.godine
�Mi
ovdje �ivimo jedni sa drugima, nacije i narodnosti, crkve i religiozne
demonizacije.
�ivimo
pod
istim
Bo�jim
suncem
kao
delovi
na�e
dr�avne
zajednice,
�to
nas
sve
upućuje
jedne
na
druge
da
bi
svako
u�ivao
svoju
slobodu,
bezbednost
isačuvao
svoj
identitet,
svoju
kulturnu
ba�tinu
u
okviru
svoje
nacije
i
pro�losti�
Episkop
Simeon
je
bio
veoma
plodan
crkveni
pisac.
Pisao je mnoge članke i rasprave. Napisao je mnoge besjede. Dosta njih je
objavljeno no isto tako dosta ih je ostalo i neobjavljenih. Tako da ga je
Bogoslovski fakultet Srpske pravoslavne crkve, proglasio za svog počasnog
doktora. Univerzitet iz Arizone(SAD), dodijelio mu je doktorat iz
Filozofije. Prilikom osvećenja obnovljene crkve u Sadilovcu, pod čijim
podom le�e 463 �rtve spaljne u toj crkvi, Arhijerejski Sabor odlikovao je
bla�enopočiv�eg Episkopa Simeona ordenom Sv.Save I reda.
Na
praznik Sv. Petke 27. oktobra
1990.
episkop
Simeon posvetio je obnovljeni hram Sv. Petke u Sjeničaku.
Ispustio
je du�u 28.
novembra 1990. godine
u
Karlovcu. Njegovo Preosve�tensto Bla�enopočiv�i Episkop Simeon sahranjen
je 30. novembra 1990. godine
u
grobnicu Episkopa
Lukijana (Mu�ickog) na Pravoslavnom groblju Dubovac u Karlovcu. Tokom svog
�ivota Episkop
Simeon je u svojoj oporuci napisao sledeće �Ukoliko nas Bog pozove pre
nego li sagradimo grobnicu, neka budemo sahranjeni u grobnici Episkopa
Lukijana Mu�ickog u Karlovcu. Zadu�ujemo Eparhiju da nas kasnije prenese u
portu manastira Gomirija, koje je Bo�je delo ali i na� �ivotni krst...�
Zupokojenu
Liturgiju a potom i opelo slu�ili su Preosvećena Gospoda Arhijereji:
Episkop ra�ko-prizrenski Gospodin Pavle, Episkop �umadijski Gospodin Sava,
Episkop dalmatinski Gospodin Nikolaj i Episkop slavonski Gospodin Lukijan,
uz mnogobrojno sve�tenstvo iz vi�e eparhija.
Neka
je vječni pokoj na�em dragom Episkopu Simeonu i molimo se Bogu za mir
njegovoj mučeničkoj du�i u Crkvi nebeskoj sa svim ostalim mučenicima
stradalne Eparhije gornjokarlovačke.
|
|
Atanasije
Ljubojević
(1688-1712)
Danilo Ljubotina
(1713- 1739)
Pavle Nenadović
(1744-1749)
Danilo Jak�ić
(1751-1771)
Josif Stojanović
(1771-1774)
Petar Petrović
(1774-1784)
Jovan Jovanović
(1783-1786)
Genadije Dimović
(1786-1796)
Stevan Blagorodni
ot Avakumović
(1798-1801)
Petar Jovanović
Blagorodni ot Vidak
(1801-1806)
Mojsije Blagorodni
ot Mioković
(1807-1823)
Lukijan Mu�icki
(1828-1837)
Evgenije Jovanović
(1839-1854)
Sergije Kaćanski
(1858-1859)
Petar Jovanović
(1859-1864)
Lukijan Nikolajević
(1865-1872)
Teofan �ivković
(1874-1890)
Mihailo Grujić
(1891-1914)
Ilarion Zeremski
(1920-1931)
Maksimilijan Hajdin
(1932-1936)
Sava Trlajić
(1938-1941)
Nikanor Iličić
(1947-1951)
Nikanor Bogunović
(1991-1999)
Fotije Sladojević
(2000-2004 )
Gerasim Popović
(2004
-
) |
