Sveštena episkopija Gornjokarlovačka Srpska pravoslavna crkva
Episkop Danilo (Jakšić) je rođen na Božić 1715. godine u blagočestivom domu Milete i Stojane u Srpskim Moravicama. Još kao dečak odlazi u manastir Gomirje. U devetnaestoj godini u čin jerođakona, a zatim i jeromonaha, rukopolaže ga episkop Danilo (Ljubotina), uz koga je mladi Danilo duhovno uzrastao. U vreme kada je intenzivno delovao unijatski episkop Teofil (Pašić), Danilo služi kao paroh u Sjeničaku braneći pravoslavnu veru. Episkop gornjokarlovački Pavle (Nenadović) postavlja ga 1748. godine za svog egzarha, a kao mitropolit proizveo ga je 1749. godine za arhimandrita gomirskog i postavio za administratora najpre Gornjokarlovačke, a potom i Kostajničke eparhije.
Naredne godine, izlazeći u susret željama naroda i sveštenstva, Arhijerejski Sinod Karlovačke mitropolije bira Danila (Jakšića) za Episkopa gornjokarlovačkog. Bečkom dvoru se nije žurilo sa potvrdom izbora, pa je episkopska hirotonija izvršena tek 4. novembra 1751. godine u dvorskom manastiru Rakovcu, a ustoličenje je obavljeno 19. avgusta sledeće godine u Plaškom.
Veliku pažnju episkop Danilo je poklanjao manastiru Gomirju, darivajući ga knjigama i odeždama. Tu osniva ikonopisnu školu u kojoj je učitelj bio Simeon Baltić, monah iz Hopova. Njegova graditeljska delatnost bila je veoma značajna. I pored velike smetnje državnih vlasti uspeo je da mnoge trošne drvene hramove zameni zidanim. U Plaškom je pored dvora sagradio kuću za prenoćište sveštenika, kao i velelepni katedralni hram posvećen Vavedenju Presvete Bogorodice koji je osvećen 30. avgusta 1763. godine.
Episkop Danilo je bio izuzetno plemenit čovek. Prota Manojlo Grbić pominje jedno njegovo pismo iz Beča iz 1759. godine, u kome preporučuje svom zameniku igumanu Aleksiću da siromašnim komšijama pomogne uzorati bašte.
Rimokatolička Crkva je uspela da za vreme ovog revnosnog arhijereja pounijati Žumberak, a bečka vlada mu je zabranila ulazak u ovaj deo njegove eparhije. Poslednji pravoslavni đakon završio je život u tamnici, jer nije hteo da primi uniju. Vladika Danilo je teško podneo gubitak Žumberka, jer njegovi mnogobrojni napori nisu imali nikakvog uspeha, pa je u takvoj situaciji bio nemoćan.
Iako je episkop Danilo bio narodni kandidat za novog Karlovačkog mitropolita, Beč je sprečio njegov izbor. U Eparhiji je to komentarisano i došlo je do zatvaranja pojedinih sveštenika. I sam episkop Danilo je optuživan da buni narod. O prazniku Svetog proroka Ilije 1770. godine on je po drugi put otišao u Trst da miri Srbe i Grke, u čemu je imao uspeha.
Obilazeći svoju eparhiju episkop Danilo je krenuo iz Metka preko Kosinja u Plaško, odakle je 12. novembra 1770. godine pisao kaluđeru Janićiju (Milojeviću): „Ja sam juče ovden došao i kako sam išao, Bog je dao, da na putu nijesam ostao; na desnoj nozi nijesam donio čizme ni čarape, a na lijevoj jedva da sam donesao“. Poslednje pismo koje je napisao episkop Jakšić bilo je 24. januara 1771. godine igumanu gomirskom Aleksiću u kome navodi: „Mene juče na noć uvatila groznica, a kako bude okončati se, Bog zna…“.
Posle kraće bolesti, episkop Danilo se mirno upokojio u 55 godini života, 27. januara 1771. godine, u svom dvoru u Plaškom. U Mitropoliji je zabeleženo da je Jakšić umro od „angine“. Sahranjen je u svojoj zadužbini u kripti katedralnog hrama u Plaškom pored svog duhovnog oca, episkopa Danila (Ljubotine).
Po zapisanim svedočenjima karlovačkog prote Manojla Grbića iz 1891. godine „narod ovog vladiku i danas zove „sveti vladika Jakšić“ i od svijeh ostalih vladika ostao je on u najljepšoj uspomeni kod našeg naroda“. Episkop gornjokarlovački Danilo „živeo je strogo kaluđerski. Neprestano je postio po kaluđerskim pravilima, mesa nije jeo nikada od kako se zakaluđerio. On je vrlo malo na sebe trošio, pa je i od svojih vrlo malih prihoda ostavio iza sebe prekrasne zadužbine, koje su mu obesmrtili ime i spomen na mnoge vekove“.
Nakon Drugog svetskog rata mislilo se da je grobnica gornjokarlovačkih arhijereja oskrnavljena 1941. godine, kada je grupa ustaša devastirala unutrašnjost Sabornog hrama i razbacala posmrtne ostatke episkopa dr Maksimiljana (Hajdina). Sa blagoslovom Episkopa gornjokarlovačkog g. Gerasima, a na osnovu arhivskih dokumenata, autor ovih redova pronašao je grob sa moštima vladike Danila sa desne strane priprate Sabornog hrama u Plaškom.
Na osnovu predanja Pravoslavne Crkve, Sveti Arhijerejski Sabor ime episkopa Danila (Jakšića) uneo je u Diptih svetih sa datumom praznovanja 9. februara/27. januar (AS br. 67/zap.104 od 21/8. maja 2022. godine).
Tropar, glas 8.
Pravoslavlja ispovedniče i prave vere nastavniče, Crkve Hristove arhipastiru dobri i vođo naroda mudri, blaženi i dobropobedni svetitelju, oče Danilo, koji si se venca večnoga života udostojio, moli se Gospodu za spasenje duša naših.
Đakon Budimir Kokotović
