Sveštena episkopija Gornjokarlovačka Srpska pravoslavna crkva
Popunjavanje Eparhije gornjokarlovačke 1951. godine
(prilozi za istoriju vladičanstva)
Na redovnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve, koji je svoj rad započeo 31. maja 1951. godine u Beogradu, pod predstavništvom Patrijarha srpskog Vikentija (Prodanova), jedna od tema bila je popunjavanje upražnjene Eparhije sremske. Ovaj predlog Saboru je izneo Episkop šabačko-valjevski Simeon (Stanković), koji je ujedno predložio Episkopa gornjokarlovačkog Nikanora (Iličića) za popunjavanje iste.
Na Saborskoj sednici održanoj 12. juna, jednoglasno je izabran Episkop gornjokarlovački Nikanor za Episkopa sremskog sa sedištem u Sremskim Karlovcima.
Istog dana, na predlog Patrijarha srpskog Vikentija, pristupilo se popunjavanju Eparhije gornjokarlovačke. Patrijarh je članovima Sabora predložio trojicu kandidata: protosinđela Simeona (Zlokovića) v.d. rektora bogoslovije Sv. Save u manastiru Rakovica, arhimandrita Dositeja (Stojkovića) upravnika Patrijaršijskog dvora u Sremskim Karlovcima i protosinđela Nikodima (Brkića) akademskog slikara.
Tajnim glasanjem, Arhijereji su jednoglasno izabrali protosinđela Simeona za Episkopa gornjokarlovačkog. Na istoj sednici Sveti arhijerejski sabor, pored popunjavanja Eparhija gornjokarlovačke i sremske, izvršio je popunjavanje sledećih dijaceza: Za Mitropolita dabrobosanskog – Episkopa zahumsko-hercegovačkog Nektarija (Krulja); Za Episkopa budimskog – Vikarnog Episkopa moravičkog Hrizostoma (Vojinovića); Za Episkopa banatskog – Vikarnog Episkopa topličkog Visariona (Kostića); Za Episkopa pakračkog – Vikarnog Episkopa marčanskog Emilijana (Marinovića); Za Episkopa zahumsko-hercegovačkog – arhimandrita Longina (Tomića), nastojatelja manastira Beočina;
Takođe, su izabrana dvojica Vikarnih episkopa Patrijarhu srpskom Vikentiju: protojerej Hranislav Đorić, referent Svetog arhijerejskog sinoda sa titulom Episkop moravički i arhimandrit Dositej (Stojković) sa titulom Episkop toplički.
Velika radost o izboru protosinđela Simeona odjeknula je prvo u Bogosloviji Svetog Save u Rakovici, a veoma brzo proširila se na sve krajeve Srpske pravoslavne crkve. Veliki broj telegrama sa iskrenim čestitkama stigao je u zgradu Srpske patrijaršije, od rođaka, prijatelja, kolega, bivših učenika, sveštenika… Iz rodne Bijele u ime Srpske pravoslavne crkvene opštine, Petar Đinović uputio je čestitke: „Srpska pravoslavna crkvena opština u Bijeloj, šalje Vam iskrene čestitke prilikom Vašeg unapređenja i postavljenja za Episkopa Gornjo Karlovačkog. Neka Vas Bog poživi, i podari Vam pomoć u radu za dobro i napredak naše Srpske pravoslavne crkve. Bijela 23. juna 1951. godine“.
Upravu manastira Rakovice, protosinđel Simeon predao je protosinđelu dr Andreju (Frušiću), glavnom vaspitaču Bogoslovije Svetog Save dana 30. jula 1951. godine, a na mesto v.d. rektora Bogoslovije Svetog Save u manastiru Rakovica Sveti arhijerejski sinod postavio je jeromonaha Jovana (Velimirovića), potonjeg Episkopa šabačko-valjevskog.
Na osnovu Odluke Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve ASBr.48/zap.67 od 12. juna, hirotonija novoizabranog Episkopa gornjokarlovačkog izvršena je u Sabornom hramu u Beogradu, u nedelju 29. jula 1951. godine. Čin hirotonije izvršio je Patrijarh srpski Vikentije uz sasluženje Episkopa budimljansko-polimskog Makarija (Đorđevića) i budimskog Hrizostoma (Vojinovića).
Ustoličen novog Episkopa gornjokarlovačkog izvršeno je u hramu Svetog oca Nikolaja u Karlovcu, dana 12. avgusta iste godine. Episkop sremski Nikanor uveo je episkopa Simeona u arhijerejski tron slavnog Karlovačkog vladičanstva.
U svom izveštaj Svetom arhijerejskom sinodu o ustoličenju episkopa Simeona, episkop Nikanor navodi: „…Instalacija je obavljena svečano na dan Prepodobne majke Angeline, 12. avgusta u hramu Svetog oca Nikolaja u Karlovcu. Preosvećeni Episkop Simeon služio je Svetu arhijerejsku liturgiju sa 4 sveštenika i jednim protođakonom. Posle završene sv. Liturgije ja sam u mandiji sa žezlom u ruci na amvonu održao kratku propoved i oprostio se sa eparhiotama svojim. Zatim sam svečano pročitao Gramatu Njegove Svetosti Patrijarha srpskog G. Vikentija i pozdravio novog Episkopa te ga uveo u Arhijerejski sto. Preosvećeni je posle toga održao narodu svome prvu Arhipastirsku besedu.- Posle toga delio je prisutnom narodu naforu. Crkva je bila lepo posećana narodom i sveštenstvom. Posle toga sveštenik je priredio skromni ručak. Po podne sam napustio Karlovac. – “
Novi Episkop gornjokarlovački došao je u vladičanstvo, nekada najsređeniju, a sada razorenu. Došao je u Eparhiju bez dvora, došao je u stan bez nameštaja. Zatekao je u Eparhiji samo 14 sveštenika. Zatekao je samo dvadeset bogoslužbeno sposobnih bogomolja od predratnih 205. Od predratnih pola miliona vernika u 146 parohija, zatekao je prepolovljeni broj. Zatekao je zgarišta, zatekao je mučilišta, zatekao je ruševine, zatekao je svoje malo, ali uplašeno stado. Malobrojno sveštenstvo i prepolovljeni vernici polagali su veliku nadu u episkopa Simeona, a imali su u koga. Oni su od njega očekivali da ih ohrabri, da ih uteši, da ih vodi u duhovno uzrastanje. Porušeni hramovi i druga crkvena zdanja čekali su svoju obnovu. Mučenici po jamama i jarugama, po crkvištima i onim stratištima čekali su svoje opelo…
Episkop Simeon za svojih skoro 40 godina vladikovanja stvorio je epohu u istoriji dugoj 300 godina Eparhije gornjokarlovačke. Zanovio je i umnožio sveštenički kadar. Obnovio i oživeo manastir Gomirije, jedini manastir u Eparhiji u to vreme. Uz pomoć svojih sveštenika i vernog naroda obnovio je mnoge hramove i crkvene objekte. Peo se na Velebit i silazio u jaruge da bi opojao svoje eparhiote mučenike. Dana 28. novembra 1990. godine episkop Simeon usnuo je u Gospodu mirno i tiho u 80-oj godini života.
Đakon Budimir Kokotović
