Sveštena episkopija Gornjokarlovačka Srpska pravoslavna crkva
Ove godine navršava se tri decenije od blažene smrti vrednog pregaoca na njivi Gospodnjoj u Karlovačkom vladičanstvu – Simeona Zlokovića, prvog rektora obnovljene Bogoslovije Svetog Save u manastiru Rakovica (1949-1951), Episkopa gornjokarlovačkog (1951-1990) i administratora Eaprhije dalmatinske (1951-1959).
Episkop Simeon rođen je u Bijeloj, na rivijeri hercegnovskoj, u staroj svešteničkoj porodici Zloković na praznik Blagovesti 1911. godine od roditelja Dušana i Anete rođ. Đinović i na krštenju dobio ime Ljubomir. Osnovnu školu završio je u rodnom mestu, nižu gimnaziju u Herceg Novom, a potom šestorazrednu bogosloviju Svetog Petra Cetinskog na Cetinju kao učenik generacije.
Na Bogoslovskom fakultetu u Beogradu, kao student, Ljubomir Zloković zajedno sa jeromonahom Hrizostomom Vojinovićem, zatim Vojislavom Nastićem i Lazarom Milinom… pokreće časopis „Svetosavlje“, a njegovi Svetosavski temati „Simeon Novi Bogoslov kao mistik“ i „Zašto je Bogočovek smisao čoveka i sveta“ nagrađeni su najvišim nagradama. Kao student generacije diplomirao je 30. juna 1938. godine. Nakon odsluženog vojnog roka u Osijeku, a na predlog Dekana fakulteta dobija Humboltovu stipendiju i odlazi u Berlin na postdiplomske studije iz filosofije i bogoslovlja. U Berlinu je uradio i predao doktorsku disertaciju iz hrišćanske etike, ali zbog političkog stanja i izbijanja Drugog svetskog rata, vraća se u Kraljevinu Jugoslaviju. Odmah po povratku u Beograd prima monaški čin u manastiru Rakovica 8. marta 1940. godine, i po sopstvenoj želji dobija ime Simeon. Za jerođakona rukopoložen je na Blagovesti iste godine, a u čin jeromonaha 21. novembra 1940. godine u beogradskoj Sabornoj crkvi od strane patrijarha srpskog Gavrila (Dožića). Proizveden je u čin sinđela 19. decembra 1945. godine iz ruke mitropolita skopskog Josifa (Cvijovića) u Sabornom hramu u Beogradu, a u čin protosinđela na praznik Đurđevdana 1947. godine u hramu Svetog velikomučenika Georgija na Čukarici (Beograd).
Jerođakon Simeon (Zloković) postavljen je 24. aprila 1940. godine za suplenta – katihetu Realne gimnazije u Jagodini, a 04. maja iste godine premešten je za suplenta u VIII muškoj gimnaziji u Beogradu. Na samom početku 1941. godine, zajedno sa Isidorom Sekulić bio je član uređivačkog odbora časopisa „Hrišćanski život“ u kojem je još kao student objavljivao svoje radove iz oblasti religiozne filosofije. Ispit za profesora srednjih škola iz grupe predmeta: Dogmatika sa uporednim bogoslovljem, apologetika i moralno bogoslovlje, jeromonah Simeon položio je sa odličnom ocenom, 05. novembra 1942. godine u Beogradu. Nakon ukidanja verske nastave iz državnih škola, Sveti Arhijerejski Sinod Srpske pravoslavne crkve, poverava protosinđelu Simeonu organizaciju obnovljene Bogoslovije Svetoga Save u manastiru Rakovica 1949. godine i postavlja ga za njenog upravnika (v.d. rektora). Kao sabrat manastira Rakovice od 1947. godine obavljao je dužnosti duhovnika crkve Ružice na Kalemegdanu, a februara 1951. godine postavljen je za starešinu manastira Rakovica.
Na predlog patrijarha srpskog Vikentija (Prodanova), protosinđel Simeon (Zloković) jednoglasno je izabran za Episkopa gornjokarlovačkog dana 12. juna 1951. godine. U nedelju 29. jula iste godine, svečano je izvršena u prepunom Sabornom hramu u Beogradu hirotonija episkopa Simeona. Čin hirotonije izvršio je patrijarh srpski Vikentije uz sasluženje episkopa budimljansko-polimskog Makarija (Đorđevića) i braničevskog Hrizostoma (Vojinovića). U svojoj prvoj arhipastirskoj besedi mladi Episkop ističe kako je njegova ličnost sad pomerena sa čisto školskog na novi plan života, opasan i strm. Zna da će odsad svaku radost doživljavati pomiješanu s gorčinom, a svaki uspjeh u velikoj opasnosti od ljudske sujete i samoljubivosti. Uvođenje u tron episkopa gornjokarlovačkih izvršio je episkop sremski Nikanor (Ilićić), izaslanik Svetog Arhijerejskog Sinoda. U prvoj Arhipastirskoj besedi, episkop Simeon je istakao „da je ljubav jedina kadra da zbliži ljude i ništa drugo ne može ih tako zbližiti“. Mora se reći da je Episkop Simeon došao na tron Karlovačkog vladičanstva nakon Drugog svetskog rata koji je iza sebe ostavio užasne tragove na život Crkve. Dolazi u Eparhiju, nekada najsređeniju u Karlovačkoj mitropoliji, a sada razorenu. Dolazi u vladičanstvo bez vladičanskog dvora, u stan bez nameštaja. U eparhiji zatiče 14 sveštenika i dvadesetak bogoslužbeno sposobnih hramova od predratnih dvestotinepet.
Od predratnih pola miliona vernika u 146 parohija, zatekao je prepolovljen broj. Zatekao je zgarišta, mučilišta, ruševine, zatekao je svoje malo i uplašeno stado. Episkop Simeon susreće se i sa novonastalom situacijom u odnosima crkve i države – sa novim komunističkim režimom, nimalo tolerantnim prema verskim osećanjima bilo kog naroda. Rušenje hramova nastavilo se i posle rata sve do sredine pedesetih godina dvadesetog veka. Vekovni hramovi rušeni su i od njih zidani domovi kulture i zadružni domovi. Pored rušenja hramova, državne vlasti oduzimale su crkvama i sve ostalo od njenih materijalnih dobara. U takvim teškim okolnostima započeo je svoj arhipastirski rad episkop Simeon na području poverene mu Eparhije gornjokarlovačke, sa nekoliko sveštenika koji su se vratili iz izbeglištva. Mnogobrojno sveštenstvo mučenički je postradalo u Drugom svetskom ratu, zajedno sa svojim Episkopom gornjokarlovačkim Savom (Trlajićem) – sveštenomučenikom. U periodu od 1951 do 1959. godine, Sveti Arhijerejski Sabor dodelio mu je u administraciju Eparhiju dalmatinsku, u kojoj je takođe postavio nove i uspešne temelje u duhovnom životu Crkve u Dalmaciji.
Malobrojno sveštenstvo i prepolovljeni vernici polagali su veliku nadu u episkopa Simeona, a imali su i u koga. Oni su od njega očekivali da ih ohrabri, da ih uteši, da ih vodi u duhovno uzrastanje. Porušeni hramovi i druga crkvena zdanja čekali su svoju obnovu. Mučenici po jamama i jarugama, po crkvištima i onim stratištima čekali su svoje opelo…
Episkop Simeon za svojih skoro 40 godina vladikovanja obeležio je epohu u istoriji dugoj 300 godina Eparhije gornjokarlovačke. Zanovio je i umnožio sveštenički kadar. Obnovio i oživeo manastir Gomirije, jedini manastir u Eparhiji u to vreme. Uz pomoć svojih sveštenika i vernog naroda obnovio je i sazidao mnoge hramove (u Glini, Gospiću, Smiljanu, Gračacu, Petrinji, itd.) i crkvene objekte. Peo se na Velebit i silazio u jaruge da bi opojao svoje eparhiote mučenike.
Kada se malobrojno Vladikino stado uverilo da je dobilo pravog pastira i da mu je veoma teško, pred svaki njegov odlazak na zasedanje Svetog arhijerejskog sabora dolazila je delegacija kod njega s jednom jedinstvenom molbom: nemojte nas ostaviti! Strah od napuštanja bio je opravdan. Jer, episkopu Simeonu nuđeni su mnogi episkopski i mitropolitski tronovi, ali on je to uvek odbijao. Odgovor mu je bio uvek isti: „Ne, ja sam položio zakletvu Eparhiji gornjokarlovačkoj. U njoj je teško služiti, ali je časno“. I zaista, episkop Simeon ostao je dosledan svoje zakletve i ispunio je do kraja.
Episkop Simeon bio je veoma plodan crkveni pisac još iz studenskih dana. Napisao je mnoge članke, rasprave, eseje, studije, kao i besede o crkvenim praznicima i događajima. Decenijama je sastavljao poslanice Srpske pravoslavne crkve o Božiću i Vaskrsu, kao i tematske poslanice vezane za velike jubileje. Na osnovu odluke Svetog arhijerejskog sabora Srpske pravoslavne crkve, Patrijarh srpski German odao je priznanje episkopu Simeonu „za lepo i sadržajno sastavljanje poslanica, koje Sveti arhijerejski sabor upućuje sveštenstvu, vernom narodu Srpske pravoslavne crkve“. Takođe treba spomenuti objavljene radove „Karakterologija Srpskog pravoslavlja“ u Spomenici Srpska pravoslavna crkva 1219-1969, kao i „Dve pravoslavne crkve u Istri“… Episkopu Simeonu Univerzitet iz Arizone (SAD) dodelio je doktorat iz oblasti filosofije, a Bogoslovski fakultet Srpske pravoslavne crkve u Beogradu 1989. godine proglasio ga je za svog počasnog doktora, a Sveti Arhijerejski Sabor Srpske pravoslavne crkve, 17. juna 1989. godine, dodelio mu je orden Svetog Save prvog stepena.
Episkop Simeon je testamentom sva svoja lična sredstva kao i veoma bogatu biblioteku ostavio Eparhiji.
Na Svetoj Liturgiju, koju je služio u manastirskom hramu u Gomiruju, u nedelju 25. novembra 1990. godine je poručio vernom narodu: „Draga braćo i sestre, molim se Bogu zajedno sa Vama, da nas ne dočeka ono vreme nacionalnih granica na Kupi, Savi i Drini. Većina nas je sve to preživela, ali ide jedno jako zlo vreme…“ Samo tri dana kasnije, 28. novembra 1990. godine, je bez muke i ropca usnuo u Gospodu mirno i tiho u 80-oj godini života. Na zaupokojenoj Liturgiji i opelu u Sabornom hramu Svetog oca Nikolaja u Karlovcu, 30. novembra, služili su episkopi: raško-prizrenski Pavle (Stojčević), šumadijski Sava (Vuković), dalmatinski Nikolaj (Mrđa) i slavonski Lukijan (Pantelić). U opelu uzelo je učešće 40 sveštenika iz više eparhija i 2 đakona. Od episkopa Simeona se oprostio episkop šumadijski Sava, a u ime sveštenstva, monaštva i vernog naroda Eparhije gornjokarlovačke oprostio se protojerej-stavrofor Lazar Radovanović. Sahranjen je na pravoslavnom groblju u Karlovcu, u grobnici velikog i slavnog pesnika Episkopa gornjokarlovačkog Lukijana (Mušickog).
Godine 2010. zauzimanjem Episkopa gornjokarlovačkog Gerasima (Popovića), ispunjena je poslednja želja episkopa Simeona i sa gradskog pravoslavnog groblja u Karlovcu njegovi posmrtni ostaci preneti su i sahranjeni u porti manastira Gomirija.
Đakon Budimir Kokotović
(Kalendar Srpske pravoslavne patrijašije Crkva za 2020. godinu, str. 143-145)
