             |
EPISKOP ARTEMIJE - SA HRISTOM KROZ �IVOT SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA I SVETSKI SAVET CRKAVA Izvr�avajući odluku Svetog Sinoda br. 3128/Zap. 1601 od 17. novembra 1994. godine, podnosim Svetom arhijerejskom Sinodu za SABOR ovaj kratki pregled istorije nastanka Svetskog Saveta crkava, i odnosa prema njemu, tj. uključenja u njega Srpske pravoslavne Crkve. Stvaranje SSC 1. U samom nazivu �Svetski Savet crkava" sadr�ana je sva jeres ove psevdocrkvene organizacije. Jer sveti Oci II Vaseljenskog Sabora odogmati�e veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katoličansku) i apostolsku Crkvu, a ne u �MNOGE" od kojih bi se mogao graditi ili stvarati nekakav �savet" ili �savez", �to bi bila neka �NADCRKVA". Crkva je jedna i saborna, u njoj je sabrana sva istina, sva blagodat, sve ono �to je Bog sobom doneo na zemlju i darovao ljudima, i ostavio među ljudima da se njime spasavaju. Ona je jedna i saborna jer sabira sve one koji �ele spasenje u jednu celinu, u Telo Hrista Bogočoveka. Otuda i sama ideja �saveta" ili �saveza" crkava je nemisliva, nedopustiva i neprihvatljiva za svest i savest pravoslavnog čoveka. 2. Istorija Svetskog Saveta crkava ima svoju predistoriju u modernoj jeresi - svejeresi koja se naziva EKUMENIZAM. Fenomen ekumenizma nije danas ne�to novo i nepoznato. O njemu se decenijama dosta pi�e i govori, te se s pravom mo�e reći da se radi o jednoj veoma slo�enoj pojavi. Ekumenizam je, pre svega, eklisiolo�ka jeres, jer udara na sam koren pravoslavne vere - na svetu Crkvu, nastojeći da je pretvori u jednu �ekumensku" organizaciju, li�enu svih bogočovečanskih epiteta Tela Hristovog, pripremajući time put samom Antihristu. Temelji ekumenizma udareni su jo� krajem pro�loga veka, upravo 1897. godine na Konferenciji sto devedeset i četiri anglikanska biskupa u Lambetu. Na tom skupu su formulisani osnovni principi buduće ekumenske unije hri�ćanskih �crkava". Ova Lambetska konferencija afirmi�e dogmatski minimalizam, koji polazi od činjenice da jedinstvo treba tra�iti u minimumu zajedničke sličnosti bogoslovskih učenja. Tu minimalnu zajedničku osnovu trebalo je da čine: Sveto Pismo (ali van konteksta Svetog Predanja), Nikeocarigradski Simvol vere i samo dve svete tajne - Kr�tenje i Evharistija. Pored toga, istaknut je i tzv. princip tolerantnosti prema učenju drugih �crkava" i spremnost na kompromis ljubavi. Treći izum Lambetske konferencije jeste čuvena Teorija GRANA (Branch Theory), koja polazi od tvrdnje da je Hristova Crkva kao jedno razgranato drvo čije su grane međusobno ravnopravne i samo zajednički predstavljaju manifestaciju jedne Crkve. Zlo seme jednom posejano, naglo se razraslo. Već početkom dvadesetog veka, 1910. god. u Edinburgu je, u organizaciji protestantskih �crkava" odr�ana �Svetska misionarska konferencija" na kojoj je odlučeno da se organizuje svetski pokret hri�ćana za pitanja vere i crkvenog ustrojstva. Istovremeno sa ovim pokretom delovao je i pokret ��ivot i rad", čiji je zadatak bio da ostvari jedinstvo hri�ćana kroz njihovu saradnju u pitanjima praktičnog �ivota. Od ova dva, isključivo protestantska pokreta, stvara se njihovim ujedinjenjem 1948. godine na Prvoj generalnoj skup�tini u Amsterdamu �Svetski Savet crkava" sa sedi�tem u �enevi. Na toj skup�tini bile su prisutne, na�alost, i neke Pravoslavne Crkve, kao: Carigradska Patrijar�ija, Kiparska Arhiepiskopi-a, Grčka Arhiepiskopija i ruska Mitropolija u Americi (danas Pravoslavna Crkva u Americi). 3. Pravoslavlje, na�alost, nije dugo odolevalo ovom isku�enju modernizma i sekularizma, nego je brzo njime inficirano. Od strane Pravoslavnih Crkava prva je učinila ustupak ekumenizmu Carigradska Patrijar�ija, jo� u januaru 1920. godine svojom Enciklikom �svim Crkvama Hristovim". U njoj se ne samo pomesne Pravoslavne Crkve nazivaju �Crkvama", već je taj naziv sasvim ravnopravno po prvi put pridodat i raznim jeretičkim konfesijama. Tako, na samom početku se ka�e: �...međusobno pribli�avanje raznih hri�ćanskih Crkava i njihovo op�tenje ne mo�e biti odbačeno zbog dogmatskih razlika koje postoje među njima..." Enciklika apeluje da treba raditi na �pripremi i omogućavanju potpunog jedinstva"; razne jeretičke grupe naziva �Crkvama koje nam nisu strane i tuđe, već srodne i bliske u Hristu" i koje su nam �sanaslednici i satelesnici obećanja Bo�ijih u Hristu" (Ef. 3,5). Kao prvi praktičan korak u izgradnji međusobnog poverenja i ljubavi smatra se potreba da Pravoslavne Crkve usvoje novi (Grigorijanski) Kalendar �radi istovremenog proslavljanja velikih hri�ćanskih praznika od strane SVIH Crkava", �to je uskoro Carigradska Patrijar�ija, (a kasnije i jo� neke Pomesne Pravoslavne Crkve) i učinila plativ�i to skupom cenom (unutra�njim raskolom u Crkvi i narodu). Druge Pravoslavne Crkve jedno vreme su odolevale ovom opakom isku�enju. Naročito je Moskovska Patrijar�ija pokazivala izvesne znake opreznosti prema ekumenizmu. O tome svedoči i sabor (sovje�čanije) Episkopa Pomesnih Pravoslavnih Crkava odr�an u Moskvi od 8-18. jula 1948. godine, a povodom petstogodi�njice progla�enja autokefalnosti Ruske pravoslavne Crkve. Na tom Saboru su predstavnici Aleksandrijske, Antiohijske, Ruske, Srbske, Rumunske, Gruzijske, Bugarske, Poljske, Čehoslovačke i Albanske Crkve odbacili uče�će u svetskom ekumenskom pokretu i u SSC, koji je upravo bio formiran, osudiv�i ga kao jeres. 4. Ova revnost Pravoslavnih u odstojavanju Istine Bo�ije o Crkvi, na�alost, nije dugo trajala. Samo četiri godine nakon formiranja Svetskog Saveta crkava, carigradski Patrijarh Atinagora izdao je Encikliku 1952. godine kojom poziva sve poglavare Pomesnih Pravoslavnih Crkava da se pridru�e Svetskom Savetu crkava. Iako su razlozi za takav poziv bili sasvim banalni i necrkveni (recimo: �pribli�avanje naroda i nacija" u cilju �suočavanja sa velikim problemima sada�njice"), pojedine Pravoslavne Crkve jo� iste te 1952. godine hitaju da se uključe u SSC. Vaseljenska Patrijar�ija �alje svoje stalne predstavnike u centralu SSC u �enevi. Godine 1959. Centralni Komitet SSC sastaje se na Rodosu sa predstavnicima svih Pravoslavnih Crkava, od kada je praktično ekumenizam u�ao među zidove Pravoslavlja i počeo, poput raka, iznutra da ga razjeda. Posle Rodosa, Pravoslavni se prosto takmiče međusobno ko će se pokazati većim ekumenistom. Pravoslavni ekumenisti su, počev od 1961. godine, sazivali niz konferencija u cilju realizovanja ekumenističkih ciljeva. Tako je 1964. godine odr�ana Treća konferencija na Rodosu, gde je odlučeno da se vode �dijalozi" sa jereticima �na ravnopravnoj osnovi", kao i da svaka Pomesna pravoslavna Crkva neguje samostalno �bratske odnose" sa jereticima. Kolovođa u svim ovim ekumenskim igrama bio je carigradski Patrijarh Atinagora, koji je započeo seriju susreta sa rimskim papom, međusobno skidanje anateme iz 1054. godine, zajedničke molitve itd. a kasnije, njegovi naslednici i njihovi saradnici, kao �to su Jakovos Američki, Stilijanos Australijski, Damaskin �enevski i mnogi drugi. Taj rad na ekumenskom planu prate i nekontrolisane izjave pojedinih predstavnika Pravoslavnih Crkava, ne samo onih sa carigradskog trona, koje nemaju ni�ta zajedničko sa stavovima i učenjem Svetih Otaca. Pomerene su međe koje postavi�e Oci na�i između istine i la�i, svetlosti i tame, Hrista i Velijara. Osnovni zadatak svih tih izliva sentimentalne (u su�tini obostrano licemerne) ljubavi koja se u tim izjavama tobo�e projavljuje, jeste da se kod pravoslavnih hri�ćana razvije svest o tome da su sa nepravoslavnima braća u Hristu, i članovi jedne i istinske Crkve Hristove. To se govorilo u susretima, na konferencijama, �tampalo se u časopisima i knjigama, preno�eno je preko radija i televizije. I sve to trebalo je da dovede do �zajedničke Ča�e", do zajedničkog priče�ća (intercommunio), koje i jeste osnovni cilj takozvanog �dijaloga ljubavi". A to je, po ocu Justinu Popoviću, �najbezočnije izdajstvo Gospoda Hrista, izdajstvo judinsko i pritom izdajstvo vascele Crkve Hristove." Pristup
SPC Svetskom Savetu crkava Po ugledu na ostale pomesne Pravoslavne Crkve, a posebno na Carigradsku Patrijar�iju, i Srpska pravoslavna Crkva od samog početka trudila se da �uhvati korak" sa vremenom. Iako formalno jo� nije bila član SSC, ona je počela da tesno i često kontaktira sa tim �savezom jeresi", kako bi rekao otac Justin, da prima u zvanične posete predstavnike SSC, najpre lica zadu�ena za slanje međucrkvene pomoći, kao g-dina Tobijasa, Maksvela, g-đicu Majhofer, pa do generalnog sekratara Viserta Hufta. Istina, Srpska Crkva nije imala zvaničnog predstavnika -posmatrača na II Konferenciji SSC u Evanstonu u Americi,1) ali je zato na III Skup�tini u Nju Delhiju 1961. godine imala svoju tročlanu delegaciju (kojoj je na čelu bio Episkop Visarion). Na ovoj Skup�tini do�lo je do su�tinskog zaokreta po pitanju uče�ća Pravoslavnih pomesnih Crkava. Izgleda, pod pritiskom komunističke sovjetske vlasti, Moskovska Patrijar�ija, a sa njome i crkve u svim satelitskim zemljama, listom su se učlanile u SSC. Tu su se učlanile: Moskovska Patrijar�ija, Gruzijska Patrijar�ija, Rumunska Patrijar�ija, Bugarska Patrijar�ija, Poljska Arhiepiskopija i Čehoslovačka Arhiepiskopija. Srpska Crkva je postala član na �mala vrata", pomalo nečasno. Naime, u posetu je do�ao generalni sekretar Visert Huft i zamolio da se i Srpska Crkva učlani, bez obaveze na potpisivanje nekih teolo�kih dokumenata koji bi bili dogmatski i kanonski neosnovani. Tada�nji Sveti Sinod (ne, dakle, Sabor) SPC, sa Patrijarhom Germanom na čelu, odlučio je da se i Srpska Crkva učlani. To je prihvaćeno i ozvaničeno na zasedanju Centralnog Odbora SSC negde u Africi 1965. godine. Od tada pa nadalje Srpska Crkva je, kao i ostale pomesne Pravoslavne Crkve, postala organski deo SSC. Uzimali smo uče�ća preko zvaničnih predstavnika (Episkopa ili teologa) na svim kasnijim ansamblejama, konferencijama, simposionima, sastancima, molitvenim sedminama i svemu onom �to je SSC padalo na pamet, a na �ta smo mi bespogovorno pristajali. Rezultat tog uče�ća izra�ava se izvesnom materijalnom pomoći koju je SPC povremeno dobijala od SSC u vidu lekova, lečenja ili oporavka nekih lica u �vajcarskoj, studentskim stipendijama, ili izvesnim novčanim prilozima za neke konkretne svrhe i potrebe SPC, kao recimo za gradnju nove zgrade fakulteta. Te mrvice materijalnih dobara plaćali smo gubljenjem na duhovnom planu u čistoti na�e vere, kanonske doslednosti i vernosti Svetom Predanju Crkve Pravoslavne. Prisustvo na�ih (i uop�te pravoslavnih) predstavnika na raznoraznim ekumenskim skupovima, nema kanonskog opravdanja. Nismo tamo i�li da smelo, otvoreno i nepokolebivo ispovedamo večnu i neizmenljivu istinu pravoslavne vere i Crkve, nego da pravimo kompromise i pristajemo manje-vi�e na sve one odluke i formulacije koje nam nepravoslavni ponude. Tako se stiglo i do Balamanda, i do �ambezija, i do Asizija, �to sve skupa predstavlja neverstvo i izdaju svete Pravoslavne vere. Za sve to vreme padanja i propadanja u svakom pogledu Crkve svetoga Save, jedino se čuo glas arhimandrita oca Justina Ćelijskog, koji je bio i ostao budna i nepromenljiva savest SPC. On, duboko osećajući i liturgijski pre�ivljavajući duh apostolske i svetootačke istine, pisao je povodom ekumenskih �podviga" patrijarha Atinagore: �A Patrijarh carigradski? On svojim neopapističkim pona�anjem, svojim rečima i delima, sabla�njava već decenijama pravoslavne savesti, odričući jedinstvenu i svespasonosnu istinu Pravoslavne Crkve i vere, priznavajući Rimskog vrhovnog prvosve�tenika sa svom njegovom demonskom gordo�ću..." Ove reči jasno izra�avaju jedan zreo, iskren i svetootački stav prema Patrijarhu jeretiku, kao i preciznu dijagnozu osnovnih namera Carigrada, koje naslednici Patrijarha Atinagore sve do danas sprovode na očigled i prećutno odobravanje zvaničnika ostalih Pravoslavnih Crkava. �ta li bi tek danas rekao otac Justin? Jedino �to je dobro u čitavoj ovoj stvari to je �to na�i zvanični predstavnici i učesnici na raznim ekumenskim skupovima, po povratku otuda ni�ta ne pi�u i ne objavljuju u crkvenoj �tampi, �to bi trovalo pravoslavni narod. Često i mi Arhijereji na Saboru sakupljeni ostajemo uskraćeni za zvanične izve�taje od braće Arhijereja, kao na�ih predstavnika, �to je, smatram, nedopustivo. Imajući u vidu sve napred rečeno s jedne strane, i večno i nepogre�ivo evanđelsko merilo �da se svako drvo po plodovima svojim poznaje" s druge strane, jasno je kao sunce �ta nam valja činiti. Jo� na ovom Saboru doneti ODLUKU o istupanju Srpske pravoslavne Crkve iz Svetskog Saveta crkava i svih drugih, njemu sličnih, organizacija (kao KEK i dr.), i shodno tome prekinuti praksu svakog ekumenskog delovanja i praktičnog učestvovanja u ekumenističkim bezbo�nim manifestacijama. To učiniti iz ovih razloga: 1.Iz poslu�nosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i naređuje: �Čoveka jeretika posle prvog i drugog savetovanja, kloni se." 2.�to je to saglasno sa svim svetim kanonima Pravoslavne Crkve, o koje smo se do sada silno pogre�ili. 3.�to ne postoji ni jedan jedini među svetim Ocima Crkve koji bi nam svojim učenjem, �ivotom i delima mogao poslu�iti kao primer koji bi opravdao na�e učlanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i njoj sličnih.
4.Radi spasenja svojih du�a, du�a
poverene nam
pastve koju smo dosada�njim
ekumenisanjem silno
sablaznili i
duhovno o�tetili, kao i radi spasenja svih onih koji se jo� uvek
nalaze izvan Kivota spasenja - Jedne, Svete, Saborne i Apostolske _________________________ 1. Istina, tamo je bio prisutan Vladika Nikolaj u
pratnji Protojereja Du�ana Popovića, paroha crkve svetog Vaskrsenja
u Čikagu. Vladika je na tom skupu i govorio, razume se, samo u
pravoslavnom duhu.
|
|||
|
[novosti]
[eparhija]
[sv.sava
gk]
[episkop]
[istorija]
[manastir]
Copyright � 2003, 2004, 2005 Gornjokarlovačka
Eparhija. |
